Vervuiling

Vervuiling is een onderwerp dat op de oorspronkelijke agenda stond om te worden getackeld door de voorlopers van kleureneconomie. De essentie van vervuiling is dat u het zich kunt veroorloven dingen weg te gooien. Ongemerkt, ongezien, en op zijn minst, ongestraft.

Het standaard voorbeeld is van de automobilist. U koopt een tank vol benzine, 50 liter bijvoorbeeld. U rekent af, 65 euro. Twee weekjes rijden en het is weer op. De benzine is verbrand en daarna door de uitlaat de atmosfeer in geblazen. Om de benzine te verbranden heeft u via de inlaat zuurstof naar binnen gestuurd. De zuurstof is nu gebonden aan de koolstof uit de benzine. Dit noemen we CO₂ . Daarnaast is er een scala aan giftige stoffen ontstaan. Ook is er waterdamp vrijgekomen, dat is de “rook” die je zo goed ziet.

Er ligt nu ruim vijftig kilo CO₂ in de atmosfeer en die is nog steeds van de automobilist. Immers, heeft hij die verkocht? Nee. Is er een ander die heeft gezegd, dat ie die CO₂ wel zou overnemen? Nee. Moreel gezien is de CO₂ gewoon van degene die de benzine gekocht heeft. Alleen vinden automobilisten het normaal om hun CO₂ gewoon in de atmosfeer te laten slingeren. Trouwens, in de euro-economie wordt je daar verder niet op afgerekend. Op is op. Weg is weg. En verder niet verantwoordelijk. Trouwens, iedereen doet het toch?

In de kleureneconomie werkt dat net even anders. U koopt 50 liter benzine voor ongeveer R 14 G1 B0 (per 100 gram). In totaal dus R700 G500 B0. En rijden maar. Op is op. Weg is weg. Het mooie is nu, dat je je bedrag aan Rood best kunt terugverdienen met werken. Maar die 500 Groen, dat is echt weg. Dat zal op de eindbalans van dit jaar nog duidelijk zichtbaar zijn. U blijft gewoon verantwoordelijk, ook al denkt u dat de CO₂ weg is.