Blauwberg

Bij onze moderne leefwijze ontstaat veel afval. Is het niet bij de productie dan is het wel bij het transport of het gebruik van elektriciteit.

Stel dat u als ondernemer zonnebloemolie perst. Om de olie te persen koopt u dure filters uit Frankrijk, want dat zijn de beste. Elk jaar heeft u nieuwe filters nodig want ze gaan niet zo lang mee. Het plastic is dan gescheurd. De fabriek neemt de gebruikte filters ook niet terug. U gooit ze dus op een stapel in een ongebruikte hoek van het land. Aan de fabrikant stuurt u een boze brief, wat u nu in godsnaam moet die bergjes moet doen. Het enige alternatief is het doorverkopen aan de smurf, de destructor van de vuilverbranding die u er Blauw voor teruggeeft.

De stapel groeit en groeit. Het spul is niet afbreekbaar. De kosten voor de aankoop van de filters begint te drukken op uw begroting. Want hoewel de filters niet herbruikbaar zijn, wil de fabriek toch betaald krijgen in Groen. Want, zeggen ze: wij kopen onze grondstoffen in met Groen, dus, wij moeten er ook Groen voor terug hebben, anders komen we niet uit.

Nu lijkt het een knullig voorbeeld, maar elk voorbeeld waarbij het eindproduct niet kan worden gerecycled, zal hetzelfde probleem geven. De producent kijkt naar zijn inkoop en de afnemer kijkt naar zijn afvalberg en beiden claimen ze het gelijk. Wie heeft er nu gelijk?

Het gaat er niet om wie schuldig is aan aan het verbreken van de cyclus, het gaat erom wie de cyclus herstelt.

Er is immers geen “destructor” die het spul opkoopt tegen Groen. Ook de fabrikant zelf wil of kan het niet. Iedereen die het product toch afneemt, kiest er dus bewust voor een doodlopende weg in te gaan.

Er zal dus gewoon Blauw gerekend moeten worden. Degene die er eerste is in de keten die de grondstoffen zo bewerkt dat recycling onmogelijk wordt, krijgt te maken met de blauwberg.

De blauwberg houdt in dat je inkoopt tegen Groen maar verkoopt tegen blauw. Je krijgt dus onherroepelijk een tekort aan Groen en inderdaad, een overschot aan Blauw. Degene die de keuze heeft gemaakt niet verder te recyclen krijgt de blauwberg op zijn bordje. Wat heeft dat voor gevolgen?

Dankzij de aard van kleureneconomie kunt u er weliswaar niet failliet aan gaan en ook kunt u gewoon ergens Groen lenen. Maar uw boekhouding is openbaar, via internet door iedereen te bezoeken. U zult moreel worden aangepakt om wat groener te produceren. Als u bereid bent uw productieprocessen te verbeteren, langzaam maar zeker, dan is de gemeenschap bereid om u te financieren. Het blauw dat u nu nog produceert wordt u vergeven, maar als u zelf geen aanstalten tot verbetering maakt, word u er wel op aangekeken.

Een beetje ondernemer kijkt nu rond in zijn zaak. Oh oh oh hoor ik ze zuchten! Ik zit met allemáál producten waarvoor geen destructor is. Straks wordt ik nog een smurf!

Daarom is het belangrijk om elkaar te vinden. Constructor, consument én destructor. Zo’n manier van leven is mogelijk, want het wordt al jaren gedaan. Ze noemen het permacultuur.