De illusie van de meerderheid

Wij laten ons regeren door de minderheid van een minderheid. Een derde van de mensen stemt niet eens meer, meestal omdat ze alle contact en vertrouwen is kwijtgeraakt. Eigenlijk zouden de zetels die bij hun stemmen horen leeg moeten blijven, want nu gaat er een minderheid met de macht vandoor.

Tweederde van de mensen bepaalt dus wie er in het parlement komen. Maar, mensen stemmen op kandidaten uit partijen. Over partijen staat niks in de grondwet, maar toch bestaat het politieke veld vooral uit de partijen.

Stel, een aantal partijen verdeelt 2/3 van de stemmen. 1/3 van de stemmers kwam niet opdagen. Drie grote partijen met samen 55% van de stemmen vormen de regering. Conclusie: de regering wordt gesteund door slechts 2/3 x 55% = 37% van de kiezers.

Bij belangrijke kwesties heeft de meerderheid in de Tweede Kamer een doorslaggevende rol. Maar binnen de partijen heerst een fractie-discipline: je wordt geacht mee te stemmen met de meerderheid van de fractie. Ook als je er eigenlijk tegen bent. In de grondwet (artikel 89) staat dat kamerleden zonder last of ruggespraak moeten kunnen functioneren. Blijkbaar niet belangrijk?

Stel nu dat 60% van de fracties voor is, en 40% tegen. Het besluit wordt dan gesteund door 60% x 37% = 22% van de kiezers. Jawel. Komt er een nieuwe kerncentrale? 22% beslist. Sturen we het leger naar Afghanistan? 22% beslist. Moet een bepaalde minister aftreden: 22% beslist. En u dacht democratie ging over de stem van de meerderheid?

Die 22% is nog een beetje een optimistische berekening. Veel mensen tellen niet mee als kiezer. Mensen tot 18 jaar. Zij zijn nog “te onvolwassen”. Het zijn toevallig wel de kinderen die MSN kunnen bedienen, in tegenstelling tot onze ministers, al hebben ze ICT in de portefeuille.

Zogenaamde ‘buitenlanders’ doen niet mee bij de landelijke verkiezingen. Zij zijn geboren aan de andere kant van een denkbeeldige lijn op aarde die “grens” worden genoemd. Hierachter begint het “buitenland”, een gebied waarop een andere, aparte machtsstructuur actief is. Op Internet bestaat zoiets niet, het buitenland. U merkt het niet eens of mijn website in het buitenland of in Nederland staat.

Heeft u wel eens een grens tussen twee landen gezien? Nooit. Weet ik zeker. Ik heb wel grenspalen gezien, of hekken. In België ziet het wegdek er anders uit. Ik heb de Berlijnse Muur gezien. Die muur stond meters vóór de grens. Maar de grens, nee. Die bestaat alleen in je hersenpan. Forget it. Grenzen bestaan niet, het buitenland bestaat alleen in je hoofd en buitenlanders zie je alleen op tv.

Goed, de regering wordt alleen gesteund door minderheden. Maar, is dat nu alles? Nee, want de verdeling van de macht binnen de partijen is minstens zo eigenaardig. Hoewel de partijen verantwoordelijk zijn voor het besturen van iedereen, zijn alleen de zogenaamde “leden” van invloed op de volgorde van opkomst van de kandidaten op de kieslijsten.

De keuze van leden van de regering heeft plaats in een volledig ondoorzichtig vergaderproces. De leden van de regering worden aangewezen uit een lijst die tevoren niet bekend is. Wanneer de lijst af is wordt deze als geheel door de Koningin en het Parlement erkend. Ook de totstandkoming van het o zo belangrijke document “regeerakkoord” vind plaats in achterkamertjes, ontoegankelijk voor burgers en pers. Want we zouden er eens achter komen op wat voor voorwaarden er wordt onderhandeld.

De koningin is vast een aardige vrouw, maar de staat der Nederlanden en de munt met haar beeltenis, de Euro, erken ik niet langer als de enige.

Ik claim onze vrijheid, ons geboorterecht op een vrije wereld en een vrij bestaan, zonder verplichte slavernij aan de dictatuur genaamd ‘economie’.

Ik zet door, elke dag weer, stap voor stap op weg naar hetgeen uiteindelijk onvermijdelijk is. En als ik het laat varen, dan ben ik niets vergeten.